Daniel Ortega en haaien
Vandaag is mijn laatste dag in Nicaragua, morgen vlieg ik naar Cuba!! Maar eerst nog een nachtje in het duurste en meest luxe hotel van mijn leven. Vanochtend stond ik nog in mijn kamer te dansen vanwege de grote spiegels, schone wc en een echte douche, airco etc, maar ondertussen ben ik dit hotel alweer spuugzat. Ik mag niet eens zelf mijn kleren wassen maar moet per kledingstuk betalen en dat soort ongein.
Van San Carlos heb ik vorige week afscheid genomen. President Daniel Ortega kwam nog langs dus die heb ik ook nog de hand geschud!! Daar kan ik zelf wel om lachen. Daarna op zaterdag hadden ze nog een afscheidsborrel voor me geregeld met de mensen van het gemeentehuis en daarna voor de allerlaatste keer naar de disco om salsa te dansen. Toen ik maandagochtend met de bus wegreed en uitgezwaaid werd door mijn beste vrienden (die daarvoor allemaal van hun werk spijbelden) moest ik wel een beetje huilen. De vier maanden in San Carlos zijn veel te snel voorbij gegaan.
Toen ik ´s avonds laat uit de bus wou stappen, gleed ik uit, voluit met mijn stuitje en bovenrug op het afstapje. Toen in de stromende regen naar het dichtbijzijnde hotel gestrompeld en overwogen om de volgende ochtend de eerste bus terug naar San Carlos te nemen en de tropische eilanden maar over te slaan. De volgende ochtend toch maar de boot naar Bluefields genomen, een plaatsje aan de Caribische kust. De tocht in een open speedboot door de jungle zou fantastisch zijn geweest als het niet had geregend... Eenmaal in Bluefields kwam ik echt in een totaal andere wereld terecht. De mensen zijn zwart, praten creools, engels, en spaans, en overal klinkt reggae en country. De mensen lopen nog weer ietjes trager dan in de rest van Nicaragua, en dit keer deed ik vanwege mijn rug vrolijk mee.
De volgende ochtend met een ferry naar de Corn Islands. Vijf uur lang over hoge golven. Aan het begin werden er plastic zakjes uitgedeeld voor het overgeven, en aan het einde waren vrijwel alle zakjes gevuld. Die van mij niet uiteraard. Terwijl men overal om mij heen aan het overgeven was, zat ik te genieten van mijn kokos-broodje J Tijdens de tocht over open zee van het grote eiland naar het kleine eiland, wederom in een open speedboot, deed ik het echter wel bijna in mijn broek. We vlogen over enorme golven, waarbij we telkens bijna over de kop sloegen. En de stuurman: ´Yeah man, yeah man, come on baby, you can do it, yeah man! Maar nadat ik ook dat had overleefd, was ik dan eindelijk op mijn bestemming, Little Corn Island.
Ondanks dat het weer niet geheel meezat, heb ik een paar geweldige dagen gehad op het eiland. Om zes uur opstaan, vanuit mijn hutje op het strand rechtreeks de turqueoise zee inlopen, op het strand ontbijten met het water uit een kokosnoot en een bananencakeje of kokosbrood, over de verlaten tropische stranden wandelen, goedkoop kreeft eten, ´s avonds een biertje op het strand en dan om 9 uur weer naar bed. Heerlijk. Tussendoor ben ik ook nog wezen snorkelen en dat was zooooo gaaf: haaien (!!!), enorme schollen, allemaal felgekleurde visjes en koraal. De haaien vond ik eerst een beetje eng, maar toen me werd verteld dat er jaarlijks meer mensen doodgaan omdat er een kokosnoot op hun hoofd valt dan doordat ze door een haai worden aangevallen, was ik wel gerustgesteld!
En nu ben ik dus weer terug vanuit het paradijs. Vanochtend ben ik vanaf het grote eiland met een piepklein vliegtuigje naar de hoofdstad Managua gevlogen. En morgen dus naar Cuba en dan zie ik jullie over drie weekjes weer in Nederland!!
Voor de allerlaatste keer, groetjes uit Nicaragua!!
Enge beestjes
Oneeeeee, het zit er alweer op. Nog een paar daagjes en ik moet afscheid nemen van San Carlos. De tijd is echt voorbij gevlogen, ik snap er niks van. Goed, er wachten natuurlijk wel wat tropische eilanden in de Caribische zee en een reis door Cuba op me.. maar toch houdt momenteel alleen het vertrek uit San Carlos me bezig. Ik had nooit verwacht dat ik het leven in een primitief stadje/dorp in de jungle van Nicaragua zo zou waarderen. Ik voel me hier helemaal thuis, en ik ga heel veel heimwee krijgen!
In de laatste weken heb ik nog veel uitstapjes gemaakt. Zo heb ik voor mn onderzoek een jungle-lodge opgezocht. Toen ik aan het eind van de middag terug naar het dorp liep (privévervoer per boot kostte 1,50 Euro dus dat vond ik te duur..), ging net de zon onder, waardoor ik ineens onder een vuurrode hemel door een junglepad liep, omringd door brulapen. In Nederland heb je dat toch minder snel op een gewone werkdag. Daarna nog weer naar El Castillo geweest en eindelijk ook naar het natuurreservaat Indio Maiz. Daar heb ik door de jungle gewandeld, wat zoooo gaaf was. Naast alle planten en bomen (zoals de ‘wandelende boom') heb ik aapjes, kleurrijke vogeltjes, gifkikkers, spinnen en andere dieren gezien.
Daarna ben ik nog een lang weekend naar de bij San Carlos behorende eilandengroep Solentiname, in het meer van Nicaragua, geweest. Dat was echt een paradijsje. De eilanden worden bewoond door een aantal kunstenaarsfamilies. Er zijn geen auto´s, geen stromend water, geen electriciteit... maar wel heeeel veel vogeltjes, en vogelspinnen! Dus eindelijk heb ik enge beestjes gezien. Maar eigenlijk zijn die helemaal niet eng, alleen een beetje harig. Het was wel eng toen we, ik en mijn 15 jarige gids, tijdens een wandeltocht over een van de eilanden een hele giftige slang tegenkwamen. Die bleek echter al dood, maar toch zag mn gids ineens een beetje bleek.
Het weekend daarop ben ik per boot (ferry) een weekend naar Granada geweest, om mijn vrienden van vorig jaar op te zoeken. Dus 16 uur heen, 2 dagen daar en 16 uur terug. Maargoed, ik had mijn hangmatje buiten op het dek opgehangen en had thuis pannenkoeken gebakken om mee te nemen en zodoende was ik zeer gelukkig. Op de boot bleek ook een Spaanse die op Solentiname werkt te zitten, dus in Granada hebben we samen genoten van het luxe leven daar (voor ons San Carlenen). Daarnaast heb ik m´n vrienden van vorig jaar gezien, mojito´s gedronken, de vulkaan Mombacho beklommen (bovenaan kwam ik toevallig ook weer bekenden uit San Carlos tegen, ja Nicaragua is klein) etc etc. Twee dagen waren veel te weinig.
Daarna moest ik nog een dag op en neer naar de stad Juigalpa, voor wat bankzaken voor mezelf en mijn familie en een laatste interview voor m´n onderzoek. Dus weer 6 uur in de autobus door kuilen en modderpoelen heen, 2 uur van bank naar bank rennen en 6 uur met de bus terug. Met 3 grote blauwe plekken als gevolg. En de dag daarop nog maar een laatste keer met de boot heen en weer naar El Castillo om afscheid te nemen van 2 spanjaarden die daar werken.
Maar nu ga ik nergens meer heen. Ik wil de laatste dagen zoveel mogelijk van San Carlos genieten, en misschien nog even op de foto met president Ortega die morgen hierheen komt, yihaaa!
Feest in San Carlos
De vorige week stond in het teken van heeeeeeeeeeel veel fiestas. In San Carlos was het 5 dagen feest vanwege het ´internationale´ vistournooi en de nationale onafhankelijkheidsdag. Dat betekende dat het langs het water vol stond met tentjes waar van ´s ochtend tot ´s nachts bier en eten werd verkocht, de hele dag door keiharde muziek, heel veel mensen en drukte en ´s avonds presentaties van nicarguaanse traditionele dansen en optredens van ´grote´ Costaricaanse artiesten en de Toña (nationaal bier) meisjes dieschaarsgekleed een playbackshow opvoerden waar iederen uiterst serieus naar aan het kijken was terwijl men geirriteerde blikken wierprichting eenvan het lachen op de grond liggende Marijke.
Ik was nog maar net bijgekomen van al deze feesten toen het ineens alweer mijn verjaardag was. ´S ochtends kwam ik en beetje teleurgesteld op mijn werk aan, aangezien mijn zusje had gezegd dat ze me ´s ochtends met eieren zou bekogelen (traditie) maar dit niet waargemaakt had. Eenmaal op het gemeentehuis werd er echter ineenkeer keiharde verjaardagsmuziek opgezet en kwam iederen me feliciteren. En iemand bleek ook nog een feest voor me te hebben georganiseerd. Dus ´s avonds, nadat ik thuis van mijn familie beddengoed met daarop Maraika en Nicaragua geborduurd, had gekregen, ging ik naar mijn eigen feestje. En dat was geweldig!! Met een enorme taart met mijn naam erop, pizza´s, de grootste piñata ooit, vrienden en collega´s en kadootjes (vooral onderbroeken en maria-schilderijtjes). Erwerd de hele avond voor mij gezongen. Dus ik aan het janken...En de avond uiteindelijk afgesloten in mijn favoriete disco allertijden,La Champa!
Nu is de rust weer teruggekeerd in San Carlos en probeer ik volop van mijn laatste weekjes hier te genieten! Viva Nicaragua!!
Hobbeldebobbeldebobbel
Drie weken geleden ben ik een lang weekend naar Chinandega en Estelí geweest, aan de andere kant van Nicaragua. Daar komt Melania (vriendin uit San Carlos) vandaan en zij had me uitgenodigd bij haar familie op de boerderij in Chinandega. Eerst zijn we met de nachtbus naar de hoofdstad Managua gegaan. Dat was 8 uur hobbeldebobbel over onverharde wegen in een oude Amerikaanse schoolbus. In Managua hebben we ons ´s ochtends eerst in een soort love hotelletje gedouched en de kamer voor een uur betaald, waarna de eigenaar nog opmerkte ´jullie zijn snel´. Ja. Daarna gingen we op zoek naar een beautysalon voor Melania die pasfoto´s moest laten maken en daarvoor haar leuke krullende haar per se moest stijlen. In de tussentijd heb ik in een Italiaans barretje een grote kop cappuccino en een kaascroisant genuttigd. Wat een genot, weer even in de bewoonde wereld!
Daarna naar het gerechtshof geweest waar Melania een certificaat in ontvangst kreeg waardoor ze nu officieel advocaat is. Het certificaat van een meter bij een meter kan nu ingelijst en opgehangen worden. Alle huizen hier hangen namelijk vol met certicicaten, diploma´s en afstudeerfoto´s van alle familieleden. Daarna gingen we naar de Cubaanse ambassade om mijn visum te regelen. Ik ga in november namelijk nog 2,5 week naar Cuba, wihaaaaaa!! De taxirit naar de ambassade shockeerde me echter nogal. We kwamen eerst door een hele arme wijk, met huizen gemaakt van een paar houten planken afgedekt met plastic of golfplaten, overal op straat afval en vuurtjes, kinderen zonder kleren met hongerbuikjes, een sterke rioollucht en zwaar vermagerde honden en paarden op straat. Nog geen minuut later reden we ineens in de grootste vilawijk die ik ooit heb gezien, met kasten van huizen en tuinen, allemaal achter hoge omheiningen en zwaar beveiligd. Ik krijg er nu ik erover schrijf gewoon weer een naar gevoel van.
Nog half in shock m´n visum geregeld en vervolgens de bus naar Chinandega genomen. Dit was een tocht van 2 uur, zowaar over geasfalteerde wegen, langs meren en vulkanen, heel mooi allemaal! Eenmaal in Chinandega moesten we nog een uur met de bus en daarna nog een halfuur in het pikkedonker onder een geweldige sterrehemel door velden vol met vuurvliegjes naar de boerderij lopen. Op de boerderij kennisgemaakt met de moeder van een Melania (een klein oud vrouwtje) en haar tante (een nog kleiner, nog verschompelder oud vrouwtje). Nadat ik buiten in een houten hutje naar de ‘wc' (betonnen bankje met een groot gat in het midden) was geweest, heb ik mijn bed vroeg opgezocht.Eenhouten bed... weliswaar met naar koeien ruikende kleden. Maar ik vond dat ik niet mocht klagen na wat ik in Managua had gezien.
Toen ik de volgende dag, na een lange wandeling door de velden en langs de vulkanen, een bord soep met koeienpoten en koeienuiers en kreeften en weet ik wat nog meer voorgeschoteld kreeg, heb ik mijn goede voornemens om niet te klagen maar aan de kant gezet. Tot overmaat van ramp werd er, toen ik na de lunch met een glas rum in de keuken zat bij te komen, ook nog een kip voor m´n neus geslacht door oma. Met de bloedspetters nog op mn voeten ben ik maar weer een wandelingetje gaan maken en heb ik weer eens een geweldige zonsondergang gezien. De volgende dag zijn we naar het strand gegaan. Hangmatten, kokosnoten, hoge golven, heerlijk! Freddy (uit San Carlos) was ondertussen ook gearriveerd en wanner Freddy ergens aanwezig is, moet er gedanst worden. Dus de rest van de middag bij vrienden van Melania thuis gedanst en vooral heel veel gezweet (Chinandega staat ook wel bekend als heetste stad van Nicaragua, en dat heb ik geweten....). ´S avonds op de boerderij met alle familieleden ´Miss Universe´ gekeken, waar heel Nicaragua het al dagen over had.
Toen zaten de twee dagen op de boerderij er alweer op en ben ik op maandag alleen naar Estelí gereisd. Daar heb ik na twee dagen op water geleefd te hebben de schade ingehaald en ben ik van bar naar restaurant naar bar naar restaurant gegaan. Pancakes, pizza, chocola, cappuccino, bruin brood met kaas etc etc..... Tussendoor moest ik ook nog Allstars, kleding en nog meer eten kopen, en af en toe naar m`n hotelkamer terugrennen vanwege een voedselvergiftiging overgehouden aan de koeienuiersoep (wat natuurlijk niet echt goed samengaat met zoveel eten). Wat een stress! Oja, en Estelí ook nog bekenen natuurlijk. Een echte cowboystad omringd door groene bergen met overal Che Guevara en Sandino op de muren geschilderd.
De volgende dag weer met de bus naar Managua en vandaaruit samen met Melania en Freddy en heel veel medicijnen hobbeldebobbel terug naar de onbewoonde wereld. Sindsdien ben ik niet meer weggeweest uit San Carlos, waar het de afgelopen tijd zowaar droog was (en heet heet heet!) en men zich aan het voorbereiden was op alle feesten die vandaag zijn begonnen. Er wordt hier namelijk een ´internationale´ viswedstrijd gehouden en daaromheen worden nog allemaal culturele activiteiten georganiseerd. En maandag is het bovendien een nationale feestdag om de onafhankelijkheid van Nicaragua te vieren.
Verder hebben ze gisteren alle huizen in San Carlos uitgerookt tegen insecten en muggen. Dus zonder aankondiging kwam er ineens een man met een grote rookmachine mijn kantoor in en kon ik nog maar net op tijd vluchten. Het was al laat en ze wisten niet dat ik nog binnen was, lekker dan. Dat doen ze omdat er een aantal gevallen van dengue (tropische koorts die door een mug wordt overgebracht) zijn ontdekt. Verder heeft de Mexicaanse griep San Carlos ook bereikt en 4 mensen zijn opgenomen en 80 mensen worden nu onderzocht, ongeveer het hele dorp dus... Mochten jullie een tijd niks meer van mij horen dan lig ik waarschijnlijk met vier anderen in een eenpersoonsbed in het ziekenhuis(je) van San Carlos!
Goed, ik ga maar eens vissen..
Adioooooos!
Zwemmen met krokodillen
Hier weer een update van mijn leven in Nicaragua. In juli liet het regenseizoen goed van zich horen. Sommige weken regende het non-stop, met als gevolg dat mijn kleding aan de waslijn (uiteraard onder een afdakje) door de vochtigheid niet meer droogde en begon te schimmelen. Ook mijn sierraden zaten onder de schimmel en mijn schoenen stonken naar natte hond. De 5 honden in m´n huis stonken ook naar natte hond (...). Maar ik moet zeggen dat de regen wel prettig is tijdens het werken, want dan daalt de temperatuur iets en is het iets aangenamer achter m´n computer.
Behalve veel regen heb ik de afgelopen tijd ook veel andere dingen gezien. Zo ben ik een paar keer een weekend naar El Castillo geweest (zie foto bovenaan). Dit is een klein autovrij dorpje aan de rivier, midden in de jungle, op 3 uur varen van San Carlos. Het is heerlijk om daar rond te lopen, met mijn kleine vriendinnetje Monica (die ik nog van vorig jaar ken) te spelen, schildpadjes te voeren en met andere reizigers koffie en milkshakes te drinken op terrasjes aan/over de rivier. Ook ben ik daar een keer naar de lokale disco geweest wat een erg vreemde ervaring was. Overal, zowel binnen als buiten de disco, lagen mannen op de grond (hun gezichten bedekt met hun cowboyhoeden) die waren'out' gegaan.
Twee weken geleden ben ik een weekend naar San Juan del Norte geweest, waar de rivier Rio San Juan uitkomt in de Caribische zee. Dit betekende 13 uur per boot heen, één dag daar en 13 uur per boot terug. En ondanks dat ik was vergeten om de avond van te voren een ei in een plantenbak te leggen (wat volgens mijn familie tegen de regen helpt...), was het ineens drie dagen droog en zonnig. Hierdoor was het een prachtige reis over de steeds smaller wordende rivier, steeds verder de jungle in. In San Juan ben ik met 3 Flaamse dames en een gids naar de plek geweest waar ooit een bloeiende stad was, genaamd Greytown. Nu zijn alleen nog de begraafplaatsen van de Engelsen, Amerikaanen,Katholieken en vrijmetselaars over. Maar het was heel bijzonder om op een plek midden in de jungle te staan waar ooit grote vila´s en casino´s stonden!
Verder hebben we de Caribische zee gezien en gezwommen in een meertje op de kuststrook tussen de rivier en de zee. In de rivier kan niet worden gezwommen doordat het daar vol zit met gigantische krokodillen. Na een tijdje vroeg ik nog maar even voor de zekerheid aan de gids of er in het meertje echt geen krokodillen zaten. 'Jawel, alleen niet zulke grote'. Ik was vrij snel weer uit het water... De rest van de middag heb ik met meisjes uit het dorp gespeeld en ´El Rasta´ ontmoet, een echte rastaman (en legende) uit San Juan. In zijn tuintje heerlijk thee van kruiden uit zijn tuin gedronken en de schoonheid en problemen van Nicaragua besproken.
En de volgende ochtend om half 5 ´s ochtends weer op de boot gestapt. Na een geweldige zonsopkomst vond ik het tijd om krokodillen te spotten. Deze had ik tijdens de heenreis tot mijn grote teleurstelling niet gezien. Dus dit keer heb ik iedereen in de boot instructies gegeven om mij krokodillen aan te wijzen. De ´locals´ weten nu eenmaal veel beter waar die beesten zitten. En zodoende heb ik tijdens de terugreis een paar joekels van krokodillen gezien!! Later foto´s. Verder heb ik nog aapjes, schildpadden en een toekan (!!!) gezien. Ik had hartkloppingen van enthousiasme...
En het afgelopen weekend had ik wederom hartkloppingen van blijheid, dit keer vanwege een supermarkt. Ik moest naar Costa Rica om mijn visum te verlengen en geld op te nemen. Na 500.000 Costa Ricaanse Colones (die niet in mijn portomonee pasten) opgenomen en in Dollars omgewisseld te hebben, bleek er in het grensdorpje ook een echte supermarkt te zijn. Dus in plaats van met heel veel geld kwam ik met heel veel eten terug :) Eenmaal terug in San Carlos bleek de roomkaas die ik had gekocht echter al een paar maand over tijd, pijnlijk....
Verder ben ik nog naar wat kleine gemeenschappen in de buurt geweest. Dit is echter vrij ´gevaarlijk´ tijdens het regenseizoen, aangezien er weinig en slechte onverharde wegen zijn die tijdens stortbuien onbegaanbaar worden. Zo konden we laatst niet naar huis doordat een rivier dermate was gestegen dat de brug overstroomd was. Na uren gewacht te hebben, konden we eindelijk de rivier ter voet oversteken. Het water kwam tot mijn middel en er was een sterke stroming. Ik vond het wel grappig totdat ik er halverwege achterkwam dat mijn gezelschap zo bang was vanwege alle door het water meegesleurde slangen in de rivier. Ahhhhh!!!
Ten slotte heb ik het voor nicaraguaanse begrippen behoorlijk druk. Wanneer ik niet werk, help ik m´n mama op de computer, probeer ik de nattehondlucht (tevergeefs) uit mijn kleren te krijgen en hang ik met mijn nicavrienden op de Malecon (boulevard) waarbij er keihard met spaanse zoetsappige liefdesliedjes vanaf mobiele telefoons meegzongen moet worden. Bovendien heb ik nu drie avonden in de week dansles. Salsa, merengue, cumbia, palo de mayo, etc etc. Ik verveel me dus niet!
Mieren in het eten
Behalve dat er al 2 weken een dode aap in de electriciteitsdraden voor m´n huis hangt weg te rotten, gaat alles heel goed. Ik ben alweer bijna een maand geleden vertrokken uit Nederland! Ook al gaat alles hier heel traag, de tijd vliegt. Aan de ene kant heb ik hiet idee dat ik nog maar net weg ben, aan de andere kant voelt het alsof ik hier al jaren woon. Alles went snel genoeg. Bijvoorbeeld dat er bijna nooit water uit de kraan komt, dat de stroom continu uitvalt en dagen wegblijft, dat al heteten gefrituurd wordt en dat er altijd mieren in m´n eten en drinken zitten, ofdat er soms een hele mierenfamilie is meegebakken in het brood, dat de mensen op straat altijd een praatje met me willen maken, de kindjes naar me zwaaien, de mannen ´psss pssss´ sissen, tienermeisjes in schooluniform ´s middags ´goodmorning´ naar me roepen en vervolgens giegelend hun weg vervolgen, dat alle andere tienermeisjes met baby´s in hun buik rondlopen, dat... zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.
Op m´n werk gaat alles zijn gangetje. Ik heb een eigen bureau met computer en ventilator op het gemeentehuis. Daar zit ik interviews voor te bereiden of uit te werken. De rest van de tijd ga ik bij de verschillende kredietverstrekkers langs om afspraken voor interviews te maken en om nieuwe afspraken te maken wanneer men de eerste afspraak is vergeten (...). Zo gaat dat. Ik geloof dat ze hieraltijd aan hetvergaderen zijn, want het standaard antwoord dat ik krijg als ik naar iemand vraag is ´die is er niet, vergadering´. Maar uiteindelijk leg ik de interviews af. En omdat ze hier gek zijn op praten, duurt dat vaak zo´n 2 uur. Dus wanneer ik ´s avonds thuis kom ben ik bekaf van al dat spaans en schenk ik mezelf een glas rum in. Zoals het hoort. Dan klets ik de rest van de avond met m´n familie over dingen als misteries en bijgeloof. Ook daar zijn ze hier gek op.
Verder ben ik vorig weekend een dagje naar een ander dorpje aan de Río San Juan rivier geweest. Daar heb ik me in een klein houten bootje over een zij-riviertje laten peddelen. Zo mooi! En goed voor het jungle gevoel. Ik heb ook al een cowboyhoed aangeschaft, alleeneen paard ontbreekt nog. Ook heb ik ondertussen echte nica-vrienden. Een meisje die ook op het gemeentehuis werkt en haar vriend die op mannen valt, wat voor ons wel zo prettig is. Met hun ben ik gisteren naar een van de plaatselijke disco´s geweest, waar we van 9 tot 12 (!!!) uur ´s nachts gedanst hebben. Vandaag zouden we de natuur in, maar het regende...
Groetjes uit Nicaragua, prachtig land =)
Eerste dagen in San Carlos en eerste avonturen
Nu ben ik er echt! In Nicaragua, in San Carlos, bij mn nieuwe familie de ´Chamorros´. En dat is echt het allerliefste gezin dat je maar kan bedenken, met heel veel leden: mama, papa, zusje, broer, hulpje dona Ana, 5 honden, een kat, een papagaai, een schildpad (!!!), een haan en kippen. Dus ik voel me hier niet alleen. En mn nieuwe papa heeft vanavond zelfs gekookt, dat is wel het laatste wat ik van een nicaraguaanse man had verwacht!
Verder heb ik mn eerste avontuur al beleefd! Mijn eerste dag hier ben ik namelijk aangevallen door, jawel, een vogel. Ik dacht even dat er een dikke vogelspin uit de boom op mijn hoofd viel maar nee, het was een vogel die het nodig vond om op mijn hoofd in te pikken! Deze vogel schijnt berucht te zijn in San Carlos en valt sommige mensen aan. Blijkbaar ben ik één van de gelukkigen. Maargoed, ik heb nu wel een goed verhaal want ze komen hier niet meer bij van het lachen wanneer ik het vertel en iedereen heeft het erover.
Op het gemeentehuis heb ik ondertusseneen gesprekje gehadmet de burgemeester. Ik werd gelijk uitgenodigd voor een bijeenkomst van de FSLN (partij van de Sandinisten/Socialisten). Daar kreeg ik een FSLN t-shirt aan ende zwart-rode vlag om mn nek geknoopt, en toen heb ik uit volle borst alle strijdliederen meegezongen (...).Ook ben ik bij een bijeenkomst van een microkredietprogramma voor vrouwen in San Carlos geweest en daar heb ik lekker lopen netwerken (ja echt). Helaas zijn de telefoonnummers vervaagt door mijn zweet.
Verder is het hier dus regenseizoen, dat betekent dat het regent, en dat betekent dat je nooit zonder poncho van huis moet gaan!! Dat heb ik vandaag geleerd. Gelukkig mocht ik bij een oude mevrouw thuis schuilen, waarna ik gedurende een paar uur naar haar hele levensverhaal en dat van haar 11 kinderen heb geluisterd.
Nu ga ik nog even bij m´n nicaraguaanse papa en mama zitten. En dan lekker slapen, het is tenslotte alweer half 10 en om 4 uur word ik door de haan gewekt. Hasta Luego!