Oneeeeee, het zit er alweer op. Nog een paar daagjes en ik moet afscheid nemen van San Carlos. De tijd is echt voorbij gevlogen, ik snap er niks van. Goed, er wachten natuurlijk wel wat tropische eilanden in de Caribische zee en een reis door Cuba op me.. maar toch houdt momenteel alleen het vertrek uit San Carlos me bezig. Ik had nooit verwacht dat ik het leven in een primitief stadje/dorp in de jungle van Nicaragua zo zou waarderen. Ik voel me hier helemaal thuis, en ik ga heel veel heimwee krijgen!

In de laatste weken heb ik nog veel uitstapjes gemaakt. Zo heb ik voor mn onderzoek een jungle-lodge opgezocht. Toen ik aan het eind van de middag terug naar het dorp liep (privévervoer per boot kostte 1,50 Euro dus dat vond ik te duur..), ging net de zon onder, waardoor ik ineens onder een vuurrode hemel door een junglepad liep, omringd door brulapen. In Nederland heb je dat toch minder snel op een gewone werkdag. Daarna nog weer naar El Castillo geweest en eindelijk ook naar het natuurreservaat Indio Maiz. Daar heb ik door de jungle gewandeld, wat zoooo gaaf was. Naast alle planten en bomen (zoals de ‘wandelende boom') heb ik aapjes, kleurrijke vogeltjes, gifkikkers, spinnen en andere dieren gezien.

Daarna ben ik nog een lang weekend naar de bij San Carlos behorende eilandengroep Solentiname, in het meer van Nicaragua, geweest. Dat was echt een paradijsje. De eilanden worden bewoond door een aantal kunstenaarsfamilies. Er zijn geen auto´s, geen stromend water, geen electriciteit... maar wel heeeel veel vogeltjes, en vogelspinnen! Dus eindelijk heb ik enge beestjes gezien. Maar eigenlijk zijn die helemaal niet eng, alleen een beetje harig. Het was wel eng toen we, ik en mijn 15 jarige gids, tijdens een wandeltocht over een van de eilanden een hele giftige slang tegenkwamen. Die bleek echter al dood, maar toch zag mn gids ineens een beetje bleek.

Het weekend daarop ben ik per boot (ferry) een weekend naar Granada geweest, om mijn vrienden van vorig jaar op te zoeken. Dus 16 uur heen, 2 dagen daar en 16 uur terug. Maargoed, ik had mijn hangmatje buiten op het dek opgehangen en had thuis pannenkoeken gebakken om mee te nemen en zodoende was ik zeer gelukkig. Op de boot bleek ook een Spaanse die op Solentiname werkt te zitten, dus in Granada hebben we samen genoten van het luxe leven daar (voor ons San Carlenen). Daarnaast heb ik m´n vrienden van vorig jaar gezien, mojito´s gedronken, de vulkaan Mombacho beklommen (bovenaan kwam ik toevallig ook weer bekenden uit San Carlos tegen, ja Nicaragua is klein) etc etc. Twee dagen waren veel te weinig.

Daarna moest ik nog een dag op en neer naar de stad Juigalpa, voor wat bankzaken voor mezelf en mijn familie en een laatste interview voor m´n onderzoek. Dus weer 6 uur in de autobus door kuilen en modderpoelen heen, 2 uur van bank naar bank rennen en 6 uur met de bus terug. Met 3 grote blauwe plekken als gevolg. En de dag daarop nog maar een laatste keer met de boot heen en weer naar El Castillo om afscheid te nemen van 2 spanjaarden die daar werken.

Maar nu ga ik nergens meer heen. Ik wil de laatste dagen zoveel mogelijk van San Carlos genieten, en misschien nog even op de foto met president Ortega die morgen hierheen komt, yihaaa!