Drie weken geleden ben ik een lang weekend naar Chinandega en Estelí geweest, aan de andere kant van Nicaragua. Daar komt Melania (vriendin uit San Carlos) vandaan en zij had me uitgenodigd bij haar familie op de boerderij in Chinandega. Eerst zijn we met de nachtbus naar de hoofdstad Managua gegaan. Dat was 8 uur hobbeldebobbel over onverharde wegen in een oude Amerikaanse schoolbus. In Managua hebben we ons ´s ochtends eerst in een soort love hotelletje gedouched en de kamer voor een uur betaald, waarna de eigenaar nog opmerkte ´jullie zijn snel´. Ja. Daarna gingen we op zoek naar een beautysalon voor Melania die pasfoto´s moest laten maken en daarvoor haar leuke krullende haar per se moest stijlen. In de tussentijd heb ik in een Italiaans barretje een grote kop cappuccino en een kaascroisant genuttigd. Wat een genot, weer even in de bewoonde wereld!

Daarna naar het gerechtshof geweest waar Melania een certificaat in ontvangst kreeg waardoor ze nu officieel advocaat is. Het certificaat van een meter bij een meter kan nu ingelijst en opgehangen worden. Alle huizen hier hangen namelijk vol met certicicaten, diploma´s en afstudeerfoto´s van alle familieleden. Daarna gingen we naar de Cubaanse ambassade om mijn visum te regelen. Ik ga in november namelijk nog 2,5 week naar Cuba, wihaaaaaa!! De taxirit naar de ambassade shockeerde me echter nogal. We kwamen eerst door een hele arme wijk, met huizen gemaakt van een paar houten planken afgedekt met plastic of golfplaten, overal op straat afval en vuurtjes, kinderen zonder kleren met hongerbuikjes, een sterke rioollucht en zwaar vermagerde honden en paarden op straat. Nog geen minuut later reden we ineens in de grootste vilawijk die ik ooit heb gezien, met kasten van huizen en tuinen, allemaal achter hoge omheiningen en zwaar beveiligd. Ik krijg er nu ik erover schrijf gewoon weer een naar gevoel van.

Nog half in shock m´n visum geregeld en vervolgens de bus naar Chinandega genomen. Dit was een tocht van 2 uur, zowaar over geasfalteerde wegen, langs meren en vulkanen, heel mooi allemaal! Eenmaal in Chinandega moesten we nog een uur met de bus en daarna nog een halfuur in het pikkedonker onder een geweldige sterrehemel door velden vol met vuurvliegjes naar de boerderij lopen. Op de boerderij kennisgemaakt met de moeder van een Melania (een klein oud vrouwtje) en haar tante (een nog kleiner, nog verschompelder oud vrouwtje). Nadat ik buiten in een houten hutje naar de ‘wc' (betonnen bankje met een groot gat in het midden) was geweest, heb ik mijn bed vroeg opgezocht.Eenhouten bed... weliswaar met naar koeien ruikende kleden. Maar ik vond dat ik niet mocht klagen na wat ik in Managua had gezien.

Toen ik de volgende dag, na een lange wandeling door de velden en langs de vulkanen, een bord soep met koeienpoten en koeienuiers en kreeften en weet ik wat nog meer voorgeschoteld kreeg, heb ik mijn goede voornemens om niet te klagen maar aan de kant gezet. Tot overmaat van ramp werd er, toen ik na de lunch met een glas rum in de keuken zat bij te komen, ook nog een kip voor m´n neus geslacht door oma. Met de bloedspetters nog op mn voeten ben ik maar weer een wandelingetje gaan maken en heb ik weer eens een geweldige zonsondergang gezien. De volgende dag zijn we naar het strand gegaan. Hangmatten, kokosnoten, hoge golven, heerlijk! Freddy (uit San Carlos) was ondertussen ook gearriveerd en wanner Freddy ergens aanwezig is, moet er gedanst worden. Dus de rest van de middag bij vrienden van Melania thuis gedanst en vooral heel veel gezweet (Chinandega staat ook wel bekend als heetste stad van Nicaragua, en dat heb ik geweten....). ´S avonds op de boerderij met alle familieleden ´Miss Universe´ gekeken, waar heel Nicaragua het al dagen over had.

Toen zaten de twee dagen op de boerderij er alweer op en ben ik op maandag alleen naar Estelí gereisd. Daar heb ik na twee dagen op water geleefd te hebben de schade ingehaald en ben ik van bar naar restaurant naar bar naar restaurant gegaan. Pancakes, pizza, chocola, cappuccino, bruin brood met kaas etc etc..... Tussendoor moest ik ook nog Allstars, kleding en nog meer eten kopen, en af en toe naar m`n hotelkamer terugrennen vanwege een voedselvergiftiging overgehouden aan de koeienuiersoep (wat natuurlijk niet echt goed samengaat met zoveel eten). Wat een stress! Oja, en Estelí ook nog bekenen natuurlijk. Een echte cowboystad omringd door groene bergen met overal Che Guevara en Sandino op de muren geschilderd.

De volgende dag weer met de bus naar Managua en vandaaruit samen met Melania en Freddy en heel veel medicijnen hobbeldebobbel terug naar de onbewoonde wereld. Sindsdien ben ik niet meer weggeweest uit San Carlos, waar het de afgelopen tijd zowaar droog was (en heet heet heet!) en men zich aan het voorbereiden was op alle feesten die vandaag zijn begonnen. Er wordt hier namelijk een ´internationale´ viswedstrijd gehouden en daaromheen worden nog allemaal culturele activiteiten georganiseerd. En maandag is het bovendien een nationale feestdag om de onafhankelijkheid van Nicaragua te vieren.

Verder hebben ze gisteren alle huizen in San Carlos uitgerookt tegen insecten en muggen. Dus zonder aankondiging kwam er ineens een man met een grote rookmachine mijn kantoor in en kon ik nog maar net op tijd vluchten. Het was al laat en ze wisten niet dat ik nog binnen was, lekker dan. Dat doen ze omdat er een aantal gevallen van dengue (tropische koorts die door een mug wordt overgebracht) zijn ontdekt. Verder heeft de Mexicaanse griep San Carlos ook bereikt en 4 mensen zijn opgenomen en 80 mensen worden nu onderzocht, ongeveer het hele dorp dus... Mochten jullie een tijd niks meer van mij horen dan lig ik waarschijnlijk met vier anderen in een eenpersoonsbed in het ziekenhuis(je) van San Carlos!

Goed, ik ga maar eens vissen..

Adioooooos!