Nu ben ik er echt! In Nicaragua, in San Carlos, bij mn nieuwe familie de ´Chamorros´. En dat is echt het allerliefste gezin dat je maar kan bedenken, met heel veel leden: mama, papa, zusje, broer, hulpje dona Ana, 5 honden, een kat, een papagaai, een schildpad (!!!), een haan en kippen. Dus ik voel me hier niet alleen. En mn nieuwe papa heeft vanavond zelfs gekookt, dat is wel het laatste wat ik van een nicaraguaanse man had verwacht!

Verder heb ik mn eerste avontuur al beleefd! Mijn eerste dag hier ben ik namelijk aangevallen door, jawel, een vogel. Ik dacht even dat er een dikke vogelspin uit de boom op mijn hoofd viel maar nee, het was een vogel die het nodig vond om op mijn hoofd in te pikken! Deze vogel schijnt berucht te zijn in San Carlos en valt sommige mensen aan. Blijkbaar ben ik één van de gelukkigen. Maargoed, ik heb nu wel een goed verhaal want ze komen hier niet meer bij van het lachen wanneer ik het vertel en iedereen heeft het erover.

Op het gemeentehuis heb ik ondertusseneen gesprekje gehadmet de burgemeester. Ik werd gelijk uitgenodigd voor een bijeenkomst van de FSLN (partij van de Sandinisten/Socialisten). Daar kreeg ik een FSLN t-shirt aan ende zwart-rode vlag om mn nek geknoopt, en toen heb ik uit volle borst alle strijdliederen meegezongen (...).Ook ben ik bij een bijeenkomst van een microkredietprogramma voor vrouwen in San Carlos geweest en daar heb ik lekker lopen netwerken (ja echt). Helaas zijn de telefoonnummers vervaagt door mijn zweet.

Verder is het hier dus regenseizoen, dat betekent dat het regent, en dat betekent dat je nooit zonder poncho van huis moet gaan!! Dat heb ik vandaag geleerd. Gelukkig mocht ik bij een oude mevrouw thuis schuilen, waarna ik gedurende een paar uur naar haar hele levensverhaal en dat van haar 11 kinderen heb geluisterd.

Nu ga ik nog even bij m´n nicaraguaanse papa en mama zitten. En dan lekker slapen, het is tenslotte alweer half 10 en om 4 uur word ik door de haan gewekt. Hasta Luego!