Vandaag is mijn laatste dag in Nicaragua, morgen vlieg ik naar Cuba!! Maar eerst nog een nachtje in het duurste en meest luxe hotel van mijn leven. Vanochtend stond ik nog in mijn kamer te dansen vanwege de grote spiegels, schone wc en een echte douche, airco etc, maar ondertussen ben ik dit hotel alweer spuugzat. Ik mag niet eens zelf mijn kleren wassen maar moet per kledingstuk betalen en dat soort ongein.

Van San Carlos heb ik vorige week afscheid genomen. President Daniel Ortega kwam nog langs dus die heb ik ook nog de hand geschud!! Daar kan ik zelf wel om lachen. Daarna op zaterdag hadden ze nog een afscheidsborrel voor me geregeld met de mensen van het gemeentehuis en daarna voor de allerlaatste keer naar de disco om salsa te dansen. Toen ik maandagochtend met de bus wegreed en uitgezwaaid werd door mijn beste vrienden (die daarvoor allemaal van hun werk spijbelden) moest ik wel een beetje huilen. De vier maanden in San Carlos zijn veel te snel voorbij gegaan.

Toen ik ´s avonds laat uit de bus wou stappen, gleed ik uit, voluit met mijn stuitje en bovenrug op het afstapje. Toen in de stromende regen naar het dichtbijzijnde hotel gestrompeld en overwogen om de volgende ochtend de eerste bus terug naar San Carlos te nemen en de tropische eilanden maar over te slaan. De volgende ochtend toch maar de boot naar Bluefields genomen, een plaatsje aan de Caribische kust. De tocht in een open speedboot door de jungle zou fantastisch zijn geweest als het niet had geregend... Eenmaal in Bluefields kwam ik echt in een totaal andere wereld terecht. De mensen zijn zwart, praten creools, engels, en spaans, en overal klinkt reggae en country. De mensen lopen nog weer ietjes trager dan in de rest van Nicaragua, en dit keer deed ik vanwege mijn rug vrolijk mee.

De volgende ochtend met een ferry naar de Corn Islands. Vijf uur lang over hoge golven. Aan het begin werden er plastic zakjes uitgedeeld voor het overgeven, en aan het einde waren vrijwel alle zakjes gevuld. Die van mij niet uiteraard. Terwijl men overal om mij heen aan het overgeven was, zat ik te genieten van mijn kokos-broodje J Tijdens de tocht over open zee van het grote eiland naar het kleine eiland, wederom in een open speedboot, deed ik het echter wel bijna in mijn broek. We vlogen over enorme golven, waarbij we telkens bijna over de kop sloegen. En de stuurman: ´Yeah man, yeah man, come on baby, you can do it, yeah man! Maar nadat ik ook dat had overleefd, was ik dan eindelijk op mijn bestemming, Little Corn Island.

Ondanks dat het weer niet geheel meezat, heb ik een paar geweldige dagen gehad op het eiland. Om zes uur opstaan, vanuit mijn hutje op het strand rechtreeks de turqueoise zee inlopen, op het strand ontbijten met het water uit een kokosnoot en een bananencakeje of kokosbrood, over de verlaten tropische stranden wandelen, goedkoop kreeft eten, ´s avonds een biertje op het strand en dan om 9 uur weer naar bed. Heerlijk. Tussendoor ben ik ook nog wezen snorkelen en dat was zooooo gaaf: haaien (!!!), enorme schollen, allemaal felgekleurde visjes en koraal. De haaien vond ik eerst een beetje eng, maar toen me werd verteld dat er jaarlijks meer mensen doodgaan omdat er een kokosnoot op hun hoofd valt dan doordat ze door een haai worden aangevallen, was ik wel gerustgesteld!

En nu ben ik dus weer terug vanuit het paradijs. Vanochtend ben ik vanaf het grote eiland met een piepklein vliegtuigje naar de hoofdstad Managua gevlogen. En morgen dus naar Cuba en dan zie ik jullie over drie weekjes weer in Nederland!!

Voor de allerlaatste keer, groetjes uit Nicaragua!!